May 4 - Filipino Poems

JOSE CORAZON de JESUS

José Corazón de Jesús, also known by his pen name Huseng Batute, was a Filipino poet who used Tagalog poetry to express the Filipinos' desire for independence during the American occupation of the Philippines, a period that lasted from 1901 to 1946

Born: November 22, 1896, Santa Cruz, Manila

Died: May 26, 1932, Santa Maria

Spouse: Asunción Lacdan

Buried: Manila North Cemetery, Manila

Parents: Susana Pangilinan

Children: José Corazón de Jesús, Jr.

POEMS

ANG TREN

Tila ahas na nagmula
sa himpilang kanyang lungga,
ang galamay at palikpik, pawang bakal, tanso, tingga,
ang kaliskis, lapitan mo’t mga bukas na bintana.

Ang rail na lalakara’y
nakabalatay sa daan,
umaaso ang bunganga at maingay na maingay,
sa Tutuban magmumula’t patutungo sa Dagupan.

O, kung gabi’t masalubong
ang mata ay nag-aapoy,
ang silbato sa malayo’y dinig mo pang sumisipol
at hila-hila ang kanyang kabit-kabit namang bagon.

Walang pagod ang makina,
may baras na nasa r’weda,
sumisingaw, sumisibad, humuhuni ang pitada,
tumetelenteng ang kanyang kainpanada sa tuwina.

“Kailan ka magbabalik?”
“Hanggang sa hapon ng Martes.”
At tinangay na ng tren ang naglakbay na pag-ibig,
sa bentanilya’y may panyo’t may naiwang nananangis.

ANG POSPORO NG DIYOS

Sa dilim ng gabi’y may gintong nalaglag,
may apoy, may ilaw, galing sa itaas;
at dito sa lupa noong pumalapag,
nahulog sa bibig ng isang bulaklak.

Ang sabi ng iba’y kalulwa ng patay,
luha ng bituin, anang iba naman.
Lalo na’t sa gabi ay iyong matanaw
tila nga bituing sa langit natanggal.

Bituin sa langit at rosas sa hardin,
parang nagtipanan at naghalikan din;
nang di na mangyaring sa umaga gawin,
ginanap sa gabi’y lalo pang napansin.

Katiting na ilaw ng lihim na liyag,
sinupo sa lupa’t tanglaw sa magdamag;
ito’y bulalakaw ang dating pamagat,
posporo ng Diyos sa nangaglalakad.

Kung para sa aking taong nakaluhod
at napaligaw na sa malayong pook,
noong kausapin ang dakilang Diyos
ay sa bulalakaw lamang nagkalugod.

Sampalitong munti ng posporong mahal
kiniskis ng Diyos upang ipananglaw;
nang ito’y mahulog sa gitna ng daan,
nakita ang landas ng pusong naligaw!

Ito’y bulalakaw, ang apoy ng lugod,
na nagkanlalaglag sa lupang malungkot.
May nakikisindi’t naligaw sa pook:
Aba, tinanglawan ng posporo ng D’yos.

BAYAN KO

Ang bayan kong Pilipinas
Lupain ng ginto’t bulaklak
Pag-ibig na sa kanyang palad
Nag-alay ng ganda’t dilag.

At sa kanyang yumi at ganda
Dayuhan ay nahalina
Bayan ko, binihag ka
Nasadlak sa dusa.

Ibon mang may layang lumipad
kulungin mo at umiiyak
Bayan pa kayang sakdal dilag
Ang di magnasang makaalpas!

Pilipinas kong minumutya
Pugad ng luha ko’t dalita
Aking adhika,
Makita kang sakdal laya.

ITANONG MO SA BITUIN

Isang gabi’y manungaw ka. Sa bunton ng panganorin

ay tanawin ang ulila’t naglalamay na bituin;

Sa bitui’y itanong mo ang ngalan ng aking giliw

at kung siya’y magtatapat, ngalan mo ang sasabihin.

Ang bitui’y kapatid mo. Kung siya ma’y nasa langit,

ikaw’y ditong nasa lupa’t bituin ka ng pag-ibig;

dahil diya’y itanong mo sa bituin mong kapatid

kundi ikaw ang dalagang minamahal ko nang labis.

Itanong mo sa bitui’t bituin ang nakakita

nang ako ay umagahin sa piling ng mga dusa;

minagdamag ang palad ko sa pagtawag ng Amada,

ngunit ikaw na tinawag, lumayo na’t nagtago pa.

AGAW-DILIM

Namatay ang araw
sa dakong kanluran,
nang kinabukasa’y
pamuling sumilang,
ngunit ikaw, irog, bakit nang pumanaw
ay bukod-tangi kang di ko na namasdan?

Naluoy sa hardin
ang liryo at hasmin,
Mayo nang dumating
pamuling nagsupling,
ngunit ikaw, sinta, bakit kaya giliw
dalawang Mayo nang nagtago sa akin?

Lumipad ang ibon
sa pugad sa kahoy,
dumating ang hapon
at muling naroon,
ngunit ikaw, buhay, ano’t hangga ngayo’y
di pa nagbabalik at di ko matunton?

My favorite poem out of all this is the AGAW DILIM - The term agaw-dilim means “snatching darkness” or “grasping darkness” — it refers to twilight.